Gireniz… Bir zamanlar bereketin, umudun ve emeğin kutsal yurduydu. Anaların elleriyle büyüttüğü fideler, babaların alnından damlayan terle kök salar, toprak suyla vuslata ererdi. Dalaman Çayı, bu vadiye can veren nabız gibiydi; o nabız şimdi durduruluyor, sesi kısılıyor. Devletin şefkatinden mahrum bırakılan bu vadi, göz göre göre kurutuluyor, suyu parça parça şirketlere peşkeş çekiliyor.

Çiftçinin Alın Teri Gasp Ediliyor

Her sabah umutla uyanan çiftçi, artık gökyüzüne değil, çatlamış topraklara çaresizlikle bakıyor. Dalaman Çayı'nın coşkusu dindi, kanallar kurudu, bereketin sesi sustu. Bir zamanlar bollukla sulanan bu topraklar, şimdi susuzluktan yalvaran bir hasta gibi inliyor. Ama su gelmiyor... Çünkü ona göz dikenler var! Önce büyük şirketler alıyor, sonra köylüye sıra geliyor. Üstelik modern sulama yöntemleri teşvik edilmek yerine, hala vahşi sulama dayatılıyor. Yetkililer suyu kurutanları değil, kuraklığı bahane ederek çiftçiyi oyalamayı tercih ediyor.

HES’ler ve Barajlar: Kim İçin, Kimin Uğruna?

Deniyor ki, "Bu projeler kalkınma için." Peki, hangi kalkınma? Tarlası kuruyan çiftçinin mi, suya erişmek için borç batağına sürüklenen köylünün mü? Yoksa suyun gücünü sermayeye teslim edenlerin mi?

HES’ler, barajlar... Hepsi, köylüye vaat edilen ama asla ona ait olmayan birer kandırmaca. Şirketlerin kâr hanesine yazılan rakamlar arttıkça, çiftçinin ekini sararıyor, toprağı kuruyor, emeği hiçe sayılıyor. Oysa bu su, Gireniz’indi! Bir zamanlar çocukların kahkahalar attığı, çiftçinin baş tacı ettiği Dalaman Çayı, artık beton duvarlar ardında esir alınıyor. Ve halk, bir avuç menfaat uğruna susturuluyor.

Gireniz'de Su Savaşları: Köylüyü Köylüye Düşüren Dram

Gireniz’de artık yaz mevsimleri, sadece sıcağın yakıcılığıyla gelmez. Aynı zamanda bir savaşın habercisidir. Suyun savaşı… O kurak günlerde, köyler birbiriyle düşman kesilir. Çiftçiler, gece yarıları kanal başlarında nöbet tutar. Herkes, kendi tarlasına su çekmenin peşindedir. Suyun akışı durur, tartışmalar büyür, yumruklar sıkılır, jandarmalar köylülerin öfkesiyle boğuşur. Oysa su, hepimizin hakkı değil miydi? Ama artık burada, suyun sahibi köylü değil.

Baraj kapakları, uzakta bir ofiste, köylünün terini hiçe sayan parmaklarla açılıp kapatılıyor. Önce büyük çiftlikler sulanıyor, sonra köyün sözde "büyükleri", en sonda da sesi çıkmayan gariban çiftçiye düşüyor. Devletin müdahale etmesi gereken yerde, gözlerini kapattığını gören köylü, çaresizce birbirine düşüyor.

Dalaman Çayı’nın Gerçek Sahipleri Nerede?

Dalaman Çayı, bir şirketin tapulu malı değildir! O, Gireniz halkınındır! Bu çay, çiftçinin alın teri, emekle yoğrulmuş toprakların can suyudur. Ama ne yazık ki yetkililer kör, sağır ve dilsiz… Bu çığlığı duymuyorlar, duymak istemiyorlar.

Ancak unutulmamalı ki, suskunluk, suça ortak olmaktır. Gireniz yetim bırakıldı, ama sahipsiz değil! Bu vadi, yeniden dirilecek. Çiftçi toprağının kokusunu yeniden duyacak, Dalaman Çayı özgürce akacak, çocuklar kahkahalarla suya girecek.

Ama bunun için susmayacağız! Direneceğiz! Dalaman Çayı’nın gerçek sahipleri, eğer şimdi sessiz kalırsa, bu nehir ebediyen kuruyacak.

Gireniz yalnız değildir! Devletin yetim evladı olmaktan çıkıp, hakkını arayan, sesi duyulan, susuz bırakılmayan bir vadi olmalıdır! Ve bunu birlikte başaracağız!

Halil Baki ÇELEN