GİRENİZ KELEKÇİ'DE GELENEK VE GÖRENEKLER


TİYATRO

1972 ve 1973 Yılında Kelekçi Orta Okulu'nun hazırlayıp oynadığı "Catallı, Köy' ve" Meşelik" adlı oyunlar büyük ilgi gördü. 1974 Yılında bu araştırmanın yazarınında içinde bulunduğu bir grup öğrenim gören genç ve öğretmen; tiyatro geleneğini yaşattırmak, halkı eğlendirmek, eğlendirirken dūşündümek amacıyla amatör "Genç Oyuncular Topluluğu'nu kurdular. Aynı yıl Cahit Armağan'ın yazdığı "Elembenin İnsanları" adlı oyunu sergilediler. 1975 yılında yine bu araştırmanın yazarının yazdığı "Elimizin Emeği" adı oyunu sergilediler. Bu oyunlar yöremizde, Muğlanın Ortaca ve Dalaman ilçelerinde büyük ilgi gördū. 1976 yılında son olarak Haşmet Zeybek'in bir oyununu sergileyen topluluk aynı yıl dağıldı.

ASKER UĞURLAMA

Askere çağrılan gençler toplu olarak balolu eğlenceler düzenlerler. Halkımız bu eğlencelere katılır, askerlere takılar takarlar. Askerlerin gideceği gün davul, zurna ve dualarla uğurlanır, ceplerine harçlık konur.

BATIL İNANIŞLAR

Bir zaman gelişmemiş hasta çocukları "adeş aşı" pişirilirdi. Üç yol ayardında bir tencere konur, Çocuk içine dikiltilir, tencerenin altına sönmüş kömür konur, başka çocuklar tencerenin çevresinde dönerken yaşlı kadın: "Adeş aşım piş,piş'diye söylenir, dualar ederdi.

Yine hasta çocuklar tuvalet altından ve mezarlıktan geçirilirdi. Kısmi yüz felçlerine "şeytan çarpması" olarak inanlırdı. Şimdi bu tür inanışlar yok olmuştur.

KÖYÜN DELİLERİ

Gireniz ve Kelekçi halkı delilere saygı duyar, onların bereket getirdiğine inanır ve elden geldikçe yardımcı olur.

Deliler çocuklar içinse ayrıca bir eğlencedir.

Kelekçi'den epeyce deli gelmiş gecmiştir. Bunlardan bir tanesi Çinbiş Memet'tir. Çinbiş Memet'in kaput bezinden dikilmiş entari şeklinde bir gömleği, başında şapkası, bir de ceketi vardı. Pantalon ve ayakkabı giymez: karda ve buzda nasıl hasta olmadan,üşümeden dolaştığını herkes keramet sayardı. Memet, kendine ayak uyanı dokunmaz, uymayana bastonu yapıştırırdı. "Ali Dayı,şuna bak yaaav." dediği zaman her tarafi inletirdi. Çinbiş'in bir odası vardı. Komşular odun, çıra götürür ateşini yakarlar, yemeğini verirlerdi. Çinbiş Memet ateş geçince közleri küle gömer, külün üstüne oturur, ocaklının isli duvarına dayanarak sabaha dek öyle uyurdu. Onun için kıçı, bacakları yanık yanıktı.

Yılda bir kaç kez komşular toplanır, bir kazan su vururlar, Çinbişi yıkarlar, Yeni diktikleri entari şeklindeki beyaz kaput gömleğini giydirirlerdi.

Karda, buzda ayakkabısız, donsuz, pantalonsuz dolaşan Çinbiş Memet yine karlı bir günde doğaya yenik düştü, hastalandı. Doktora götürdüler. Ücretli bakıcı verdiler ama Çinbiş bir hasta oldu, iyileşmeden öldü. Çinbiş Memet'in ölümü yörede herkesi üzdü.

Şakir EREZ

Kaynak: Gireniz Kelekçi Kitabı-Syf 42-43

GİRENİZ KELEKÇİ
HABER VE MEDYA SİTESİ TARAFINDAN DERLENMİŞTİR.